چهل سال است به اشتباه می‌گویند اگر می‌خواهیم جهانی شویم باید از کن عبور کنیم ولی واقعیت این است که به جای محافلی مثل کن باید به دنبال بازاریابی برای محصولات سینمای ایران در سراسر جهان باشیم. به جرات می‌توان گفت نود درصد فیلم‌های کن را مردم دنیا نمی‌بینند و اینکه ساختار مدیریتی ما مدام می‌خواهد هزینه کند برای رفتن به کن، اگر فایده‌ای داشت تا حالا معلوم شده بود.
وقتی خود فرانسه هم به فیلم‌های جشنواره کن توجه چندانی نشان نمی‌دهد، مدیران سینمایی ایران چرا کاسه داغ تر از آش شده‌اند؟ همین فرانسه سال قبل فیلم بینوایان را به اسکار معرفی کرد که اصلا در کن نبود آن وقت عده‌ای در داخل می‌خواهند همه چیز را بر مدار کن تنظیم کنند که اقدامی عبث است.
در صنعت سینما، مخاطبان جهانی مهم هستند و نه محافلی مانند کن. ما اگر بتوانیم در همین کشورهای منطقه برای سینمای خود پاتوق فرهنگی ایجاد کنیم به مراتب مفیدتر از کن و امثالهم است.
ما باید یاد بگیریم فیلم هایی بسازیم که اول در داخل ایران دیده شده و مخاطب داشته باشد و بعد هم به فکر تاثیرگذاری بر کشورهای همسایه ای باشیم که با ما فرهنگ مشترک دارند. کن، ما را به جایی نرسانده و نخواهد رساند.
به عنوان منتقد معتقدم حتی از همان پلان ابتدایی تیزر عنکبوت مقدس می‌توان هدف فیلم و فیلمساز را دریافت. کافیست پوستر فیلم را ببینید که به سجاده نماز توهین کرده!
پنج نهاد فرنگی با هزاران یورو، پول گداشته‌اند برای ساخت فیلمی که توهین به مقدسات ایرانیان است و لابی هم کرده اند که فیلم به کن برود.
از نظر من چنین فیلمی اصلا فیلم نیست و فقط یک پیام تلگرافی است برای برآوردن نظر سفارش‌دهندگان. تجربه هم نشان داده چنین فیلم‌هایی ماندگاری ندارند و در حد همین موج سازی های خبری، می‌آیند و می‌روند.

انتهای پیام